Έχεις βρεθεί ποτέ σε σημείο να μην ξέρεις τι θα σε πληγώσει περισσότερο;
Έχεις βρεθεί ποτέ σε σημείο να θες να παλέψεις για κάτι, αλλά παράλληλα να φοβάσαι πως θα είσαι μόνιμα πληγωμένη;
Έχεις βρεθεί ποτέ σε σημείο που να αδυνατείς να ελέγξεις την ίδια σου την σκέψη; Να μη υπάρχει τρόπος να κάνεις το μυαλό σου να σταματήσει;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν όλα αυτά είναι σημάδι πως κάτι πάει πολύ στραβά με μένα. Αναρωτιέμαι εάν είμαι πράγματι τρελή. Εαν πρέπει να λάβω κάποια φαρμακευτική αγωγή.
Ναι, δεν αστειεύομαι. Είναι τρομοκρατικό, όμως είναι η αλήθεια.
Δεν μπορώ να δεχτώ, πως όλος ο κόσμος ζει με αυτόν τον τρόπο και το αντέχει. Είναι ψυχοφθόρο. Νιώθω μονίμως εξαντλημένη.
Θέλω να ηρεμήσω. Πραγματικά το έχω ανάγκη. Δεν κάνω επίτηδες άσχημες σκέψεις. Δεν παθαίνω εμμονές επειδή το απολαμβάνω. Δεν ζηλευω επειδή με διασκεδάζει.
Μα αισθάνομαι ανήμπορη να το σταματήσω. Και τρέμω στη σκέψη πως οι γύρω μου θα το αντιληφθούν, και έτσι πολύ απλά θα αποφασίσουν να σωθούν από την τρέλα μου, φεύγοντας μακριά μου.